Pryśviačajecca druhomu vypusku
maturystaŭ Biełaruskaje Himnazii
imia Ja. Kupały.
Usie my znajem: los naš niesumolny,
urešcie kažnaha zatruć hady.
Jak małyja jhruški-dzički ŭ połi,
być niamožna viečna maładym.
Na paloch pamierłaha «kałiści»
nie ŭzrunieje spornaja trava.
Raz apaŭšy, łistam załacistym –
choć viasna – iznoŭ nie krasavać!
Moładź,
lubaja, pakryŭdžanaja moładź!
Chaj i tak – nia zdradžvaj maładość.
Pi udosyć hod junackich cierpki soład,
pałaniej, pakul sama nia skažaš «dość»!
Pałaniej za nas, za Kraj, za śviet daloki,
za usio, što varta chodańnia ŭ žyćci.
I nia mier, nia łič ni sił, ni mil, ni krokaŭ,
nie sumuj, što daviadziecca j adćviści.
Adćvitać nia strašna...
Strašna viosny
zataptać u hraź, bratoŭ svaich
miž saboj svaryć... Z uciechaj złosnaj
vieradzić ich rany, nie haić.
Bo niama na śviecie złydni bolš niahodnaj,
čynu, vartaha j praklonu i suda,
čymsia judam stacca dla svajho naroda,
čym bratoŭ ci zdradzić, ci pradać.
Plamy hetkaj nat hady nia zmyjuć
ani z duš saćmiełych, ani z ruk...
Pomni, moładź:
chto zhinać pryvyknie šyju –
ŭžo vačej nia ŭźnimie uharu.
A tam – sonca...
Dyk imkni ž!
Chaj śviežaść
i tvaju zatruć kałiś hady, –
zachacieŭšy, ź dzičkami na miežach
možna być
i viečna
maładym!
1946–1947
|
|
